Voordat de drukte losbrak op zondag 13 oktober tijdens de teambuilding dag, zijn we om tafel gaan zitten met de man die dit prachtige openluchtspel in het leven heeft geroepen. In de oefenruimte van het toneel verteld Rien Buunk dat hij al heel lang een openluchtspel wilde schrijven. ‘Om dit te kunnen doen moet er wel een aanleiding toe zijn, want een openluchtspel moet een ernstig stuk zijn’ vertelt hij. Al een aantal keren kwam een oorlog stuk in zijn gedachten voorbij, maar tot 5 jaar geleden deed hij hier niets mee. Toen zijn auto voor een beurt naar Vruggink moest en Rien gezellig een kop koffie ging drinken bij een kennis die hier toentertijd naast woonde kwam het openluchtspel voor het eerst ter sprake. De dame in kwestie gaf aan dat ze vanuit Halle’s belang op zoek waren naar iets om aan de weg te timmeren. ‘Simpel’ zei Rien, ‘over 5 jaar is het 75 jaar geleden dat de Achterhoek werd bevrijd en hier wil ik wel een openluchtspel voor schrijven’. Een interessant voorstel en een tijd later ontvangt Rien een e-mail met daarin het verzoek om zijn project toe te lichten. Maar dit was niet hoe Rien het bedoelde, hij wilde een stuk schrijven zonder dat dit zijn project zou worden. Helaas besloot Halle’s belang na enig overleg daarom niet verder te gaan met het stuk.
Anderhalf jaar later zit Rien met Bennie Maatkamp in het Heidehuus wat te drinken. Bennie vertelt Rien dat hij graag wat ‘reuring’ in de buurt wil veroorzaken, ‘wet i-j neet iets?’ vraagt hij. Rien had wel een idee, een openluchtspel dat zou wel wat reuring geven! Samen met een aantal betrokkenen wordt hierover gepraat. En jawel, het openluchtspel ter ere van de 75-jarige bevrijding van de Achterhoek was geboren.
Achteraf heeft het ontzettend veel tijd gekost om tot het huidige stuk te komen. Zo heeft Rien zich regelmatig afgevraagd waar hij aan was begonnen. Nu er zoveel positieve reacties komen is hij zeer tevreden met waar we nu zijn. De regisseuses hebben het stuk maar liefst twee keer afgekeurd. De eerste keer moest er meer romantiek komen, of zoals Rien het noemt: ‘platte seks’. Rien pakte het rigoureus aan en herschreef het stuk met daarin een prachtige romance tussen twee van de karakters. Echter vond hij dit niet voldoende en verwerkte er ook nog eens een zwangerschap bij in. Al gauw werd hij erop gewezen dat dit lichamelijk gezien niet mogelijk was. Qua tijdsbestek klopte de verhaallijn niet en kon het desbetreffende karakter nog niet weten dat zij in verwachting zou zijn. Toch maar weer aanpassen dus! Uiteindelijk is het stuk meerdere keren herschreven en aangepast, maar zijn zowel de regisseuses als Rien blij met het eindresultaat.
Het verhaal gaat over de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog in de Achterhoek. Hiervoor heeft Rien veel inspiratie uit films gehaald. Een mooi voorbeeld hiervan is de film de Tweeling. Uit hetzelfde nest komen maar opgroeien in een ander milieu zorgt voor totaal verschillende levens. Er is maar een hele smalle scheidslijn tussen goed en kwaad. ‘Tuurlijk waren de Duitsers de aanstichters van de oorlog, maar er waren ook veel goede Duitsers. Net als dat er goede en slechte Nederlanders waren’ verteld Rien. Hij wil hiermee zeggen dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten en dit wil hij middels het stuk graag overbrengen. ‘Na de Tweede Wereldoorlog had iedereen in het verzet gezeten, althans dat beweerde men. De mensen die daadwerkelijk in het verzet zaten spraken er toen niet over en spreken er tot de dag van vandaag nog steeds niet over. Ook dit zal men terugzien in het openluchtspel’ legt hij uit.
Om het stuk zo realistisch mogelijk neer te zetten zijn de toneelspelers met uiterste zorg gekozen. Rien heeft de spelers niet zelf geselecteerd, maar in een aantal gevallen wel de regisseuses geadviseerd. Zo kwam het een van de spelers ter ore dat Rien een openluchtspel aan het schrijven was. Hij benaderde Rien hierover en na het lezen van het eerste deel gaf hij aan wel een rol te willen hebben. ‘Dat wordt geen hoofdrol’ zei Rien, ‘daarvoor ben je te oud’. Leeftijd blijft een teer punt maar het realisme van het stuk staat voorop. Gelukkig waren er genoeg rollen te vervullen en kreeg ook deze speler een mooie plek binnen het openluchtspel. De regisseuses hebben er volgens Rien veel kijk op door hun jarenlange ervaring binnen het toneel. Al hoopt Rien dat de dames dit niet zullen lezen, “dan gaan ze naast hun schoenen lopen’ lacht hij. Gelukkig hadden zij af en toe zijn advies nodig en zijn er daardoor ook een aantal onervaren spelers die een rol hebben weten te bemachtigen. Onder andere omdat zij qua uiterlijk en karakter in het plaatje passen zoals Rien het tijdens het schrijven in zijn hoofd had. Al met al is het een diverse groep geworden van alle leeftijden en vanuit verschillende plaatsen in de Achterhoek.
Tot slot vertelt Rien stiekem al na te denken over een vervolg. ‘Nederlands-Indië lijkt mij wel wat, ik heb hier al een keer een toneelstuk over geschreven en kan dit makkelijk herschrijven naar een openluchtspel’. Een toneelstuk verschilt namelijk nogal van een openluchtspel in het aantal woorden. Een toneelstuk heeft soms wel 20.000 woorden, ongeveer 2,5 uur. Een openluchtspel heeft een grotere afstand en daarom moet je er meer tijd voor rekenen. Het opstellen van de spelers en het lopen van plek naar plek zal langer duren. Het openluchtspel zal volgend jaar ongeveer dezelfde duur hebben met minder woorden en meer toneelspel. Hopelijk hebben we u op deze manier een kijkje kunnen geven in het hoofd van de schrijver van het openluchtspel “75 jaar bevrijding van de Achterhoek”. Bent u nieuwsgierig geworden? Houdt onze website in de gaten en kom kijken naar het openluchtspel in de week van 15 t/m 19 april 2020!