Het is maandagavond en het Heidehuus zit weer boordevol enthousiaste mensen. Vanavond is er een speciale gast: René. Hij komt onze Duitse militairen ondersteunen, kijken hoe ze het doen en hij luistert ook of het klopt wat ze zeggen. Ons dialect lijkt veel op het Duits, maar dat wil niet zeggen dat de grammatica en manier van uitspreken dan ook klopt :D.
“Zullen we dan maar gewoon beginnen bij het begin?”, hoor je een van de regisseuses vragen. Alle militairen nemen plaats aan de zijkant van het toneel. Nu even voor jullie beeldvorming; het toneel bestaat uit een langwerpig stuk blauw zeil, ook wel de vloer genoemd. In de wanden bevinden zich een aantal deuren, waarbij je als je de verkeerde deur neemt in de geluidskast staat, of niet Mick 😉 Verder is het toneel voorzien van een beetje zand, een verdwaalde stoel en een prachtige verlichting genaamd Tl-buis. Dit alles is natuurlijk uitermate geschikt om het creatieve brein van de spelers aan het werk te zetten. In de hoofden van de toneelspelers staan er prachtige boerderijen en een heerlijk kriebelende hooiberg.
De majoor buldert een keer en ineens wordt het toneel een soort van gymzaal. Het is een indrukwekkend en grappig geheel om te aanschouwen. De heren rennen in het rond en vallen zowat over elkaar heen. René geeft een paar aanwijzingen en de heren mogen opnieuw laten zien wat ze in huis hebben. Dit keer is het al een meer gestroomlijnd geheel. De majoor krijgt wat aanwijzingen over het aansturen van zijn manschappen en het geheel gaat weer van start. Wisten jullie dat er heel veel verschillende woorden of uitspraken zijn om iemand te zeggen dat je wilt dat diegene stil is? Zoveel dat Tonny ervan begint te stotteren. Hij deelt zelfs koeken uit, oh nee hij wil dat men gaat kijken, maar dan in het Duits.
Na al het heen en weer rennen zijn de soldaten buiten adem. Door het bonken op de deur zit de angst bij sommige tegenspelers er goed in en heeft de deur bijna een mooi gat. René bedankt voor jouw bijdrage aan ons openluchtspel!
